Το Captive State κάνει μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια να απορροφήσει τις συμβάσεις του είδους, αλλά η ταινία που προκύπτει είναι μια αλλοιωμένη και αλλιώς ασυνάρτητη αλληγορία επιστημονικής φαντασίας.
Σε αυτό το σημείο, ο σκηνοθέτης Rupert Wyatt έχει αναπτύξει κάτι φημισμένο για τη δημιουργία ταινιών με υψηλή ευαισθησία. Ακόμη και η πιο επιτυχημένη γενική προσφορά του, το Rise of the Planet of the Apes, θεωρήθηκε ότι έσπασε το καλούπι που άνοιξε το δρόμο για παρόμοια προκλητική επανεκκίνηση franchise. Αυτή η τάση συνεχίζεται με το Captive State, ένα πρωτότυπο θρίλερ εισβολής εξωγήινων που σκηνοθέτησε ο Wyatt και συν-έγραψε με τη σύζυγό του και τη συνάδελφο σκηνοθέτη Erica Beeney. Δυστυχώς, σε αυτήν την περίπτωση, ο Wyatt δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την πλήρη έκταση του φιλόδοξου οράματός του για το έργο. Το Captive State κάνει μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια να απορροφήσει τις συμβάσεις του είδους, αλλά η ταινία που προκύπτει είναι μια αλλοιωμένη και αλλιώς ασυνεπής αλληγορία επιστημονικής φαντασίας.
Η ταινία ρίχνει τους θεατές στη μέση της δράσης, καθώς η σημερινή γη εισβάλλεται από εξωγήινους που επιδιώκουν να καταλάβουν τον κόσμο μας. Κατά τη διάρκεια των εννέα ετών που ακολούθησαν, οι κυβερνήσεις του κόσμου διαμορφώνουν μια συνθήκη με τους εξωγήινους και τους επιτρέπουν να εκμεταλλευτούν τους πόρους του πλανήτη (ποιοι πόροι, βεβαίως, δεν προσδιορίζονται ποτέ πλήρως), σε αντάλλαγμα για τη βοήθειά τους στη δημιουργία ενός υποτιθέμενου «ενοποιημένου» κοινωνία. Όπως και η περιφέρεια 9 του Neill Blomkamp, το Captive State βασίζεται σε μια παραδοχή που είναι μια ξεκάθαρη παραβολή για ζητήματα πραγματικού κόσμου (σε αυτήν την περίπτωση, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός) και αγγίζει τις σημερινές ανησυχίες σχετικά με την επιτήρηση της κυβέρνησης και τον αυξανόμενο οικονομικό χάσμα μεταξύ του εξαιρετικά - πλούσιοι και όλοι οι άλλοι. Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτήν την ταινία, το θρίλερ sci-fi του Wyatt αγκαλιάζει μια αρκετά ασυνήθιστη αφηγηματική δομή.
Αυτό είναι επίσης το σημείο όπου η ταινία αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα. Όπως και το θρίλερ διαφυγής από τη φυλακή του Wyatt, το The Escapist, το Captive State διαχωρίζει την αφήγησή του σε πολλά νήματα, σε μια προσπάθεια να εξερευνήσει το σκηνικό του από μια ποικιλία προοπτικών - συγκεκριμένα, εκείνων του τοπικού Σικάγου, Gabriel Drummond (Ashton Sanders), αξιωματούχος της αστυνομίας William Mulligan (John Goodman), και τα μέλη μιας επαναστατικής ομάδας γνωστής ως Φοίνιξ, η οποία περιλαμβάνει τον αδερφό του Gabriel Rafe (Jonathan Majors). Είναι μια προκλητική ζογκλέρ πράξη που η Captive State αγωνίζεται να συνεχίσει, καθώς η ταινία πηδά συνεχώς από τη μία ιστορία στην άλλη με λίγο προφανή ρήμα ή λόγο. Οι χαρακτήρες εξαφανίζονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα του χρόνου της οθόνης, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο να πούμε ποιος στην πραγματικότητα πρόκειται να είναι σημαντικός και ποιος "είναι απλώς ένας υποστηρικτικός παίκτης (και καταλήγουν να είναι πολλοί από αυτούς). Είναι ένας ενδιαφέρων, αλλά δυστυχώς αναποτελεσματικός τρόπος για να εξερευνήσετε πώς είναι η ζωή υπό «ξένη» κατοχή.
Προς τιμήν του, το Captive State (ως επί το πλείστον) αποφεύγει να επιβαρύνει τους θεατές με χωματερές έκθεσης και τους αφήνει να κατανοήσουν τη σχετικά γειωμένη σκηνή της ταινίας. Ο Wyatt και ο κινηματογράφος του Alex Disenhof (ο οποίος συνεργάστηκε επίσης στην τηλεοπτική σειρά Exorcist) χρησιμοποιούν επιπλέον ένα μείγμα τραχιάς φωτογραφίας χειρός, πλάνα κάμερας ασφαλείας και σκοτεινά χρώματα για να κάνουν το κοινό να αισθάνεται σαν να παρακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή σε αυτό το post- πραγματικότητα εισβολής. Ακόμα, η ταινία είναι ένοχη ότι πραγματικά εξηγεί πώς λειτουργεί αυτό το σκηνικό και γιατί η παρουσία αυτών των εξωγήινων - παράξενα άλλα κοσμικά όντα με προεξέχουσες ακίδες παντού και βάναυσες ικανότητες - έχει διευρύνει το χάσμα του πλούτου και φαινομενικά αποδίδεται σύγχρονη τεχνολογία επικοινωνίας (όπως το Διαδίκτυο) ξεπερασμένο. Δηλαδή,το παγκόσμιο κτίριο είναι μια αρκετά μικτή τσάντα συνολικά και προσφέρει ένα όραμα για ένα δυστοπικό μέλλον που είναι πιο μπερδεμένο από το ενδιαφέρον.
Το Captive State τελικά προσπαθεί να ενώσει τα πάντα μαζί κατά την τρίτη του πράξη, ιδίως με μια σκηνή που ρίχνει πολλές σημαντικές λεπτομέρειες και πληροφορίες για τους θεατές ταυτόχρονα. Παρόλο που είναι ενδιαφέρον το πώς η ταινία κρατά μερικές σημαντικές λεπτομέρειες πίσω και επιτρέπει στους θεατές να προσπαθήσουν να συνδυάσουν ό, τι πραγματικά συμβαίνει μέχρι εκείνο το σημείο, όποιος δίνει προσοχή στη μεγάλη πρόβλεψη της ταινίας θα πρέπει να έχει λίγο πρόβλημα να προβλέψει τις κλιματολογικές ανατροπές της. Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι ότι τα μεγάλα αποκαλυπτικά του Captive State προσφέρουν λιγότερη εικόνα για τους χαρακτήρες του από ό, τι φαίνεται να πιστεύουν ότι κάνουν, και αποτυγχάνουν να μετατρέψουν τα νεύρα της ταινίας σε φρίκη πραγματικού κόσμου (όπως βασανιστήρια που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση) σε ουσιαστικά θέματα. Ως εκ τούτου, τα κύρια μέλη της ταινίας - ειδικά η Vera Farmiga ως η μυστηριώδης "Jane Doe"- καταλήγουν να νιώθουν χαμένοι εδώ, ακόμα και όταν παραδίδουν ό, τι διαφορετικά είναι καλές παραστάσεις.
Με απλά λόγια, το Captive State τελικά υποφέρει την ίδια μοίρα με το remake του Wyatt The Gambler και προσγειώνεται σε μια μη ικανοποιητική μεσαία περιοχή ανάμεσα στην κλασική ψυχαγωγία του είδους και τον ημι-πειραματικό κινηματογράφο arthouse. Όσο σέβεται κανείς τη φιλοδοξία του σκηνοθέτη, απλώς δεν μπορεί να εκτελέσει τις μεγάλες ιδέες και ιδέες του με συνεκτικό τρόπο εδώ. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί τα Focus Features συνέχισαν να παίζουν με την ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας και, πιο πρόσφατα, την έβγαλαν ξαφνικά δύο εβδομάδες μπροστά για να κάνουν πρεμιέρα για ένα πολύ λιγότερο ανταγωνιστικό Σαββατοκύριακο στο box office. Όσοι έχουν απολαύσει τις προηγούμενες ταινίες του Wyatt μπορεί να είναι πιο συγχωρητικοί για τα ελαττώματα του Captive State και θέλουν να το δουν στα θέατρα. Όσο για όλους τους άλλους: μπορείτε να παραλείψετε ή να αποθηκεύσετε αυτήν τη νέα προσθήκη στο σωρό ταινιών εισβολής εξωγήινων για μια άλλη μέρα.
ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ
Το Captive State παίζει τώρα σε αμερικανικά θέατρα σε εθνικό επίπεδο. Έχει μήκος 109 λεπτά και βαθμολογείται ως PG-13 για βία και πράξεις επιστημονικής φαντασίας, σεξουαλικό περιεχόμενο, σύντομη γλώσσα και υλικό ναρκωτικών.
Πείτε μας τη γνώμη σας για την ταινία στην ενότητα σχολίων!
Η βαθμολογία μας:
2 στα 5 (εντάξει)